Nasz profil

    Czteroklasowa szkoła im. Stanisława Konarskiego została zorganizowana na podstawie rozporządzenia cesarskiej komisji Rady Szkolnej Krajowej we Lwowie z dnia 3/6 1896 r. (C:9690) przez wydzielenie z klas równorzędnych szkoły męskiej 6-cio klasowej męskiej - dzisiejszej szkoły im. ks. Piotra Skargi przy ul. Spytka. Mieściła się ona początkowo w oficynach budynku gminnego w Rynku, w tak zwanym "Małym Podsieniu". Do szkoły uczęszczała młodzież trzech wyznań: rzymsko-katolickiego, greko-katolickiego i mojżeszowego. Grono pedagogiczne liczyło czterech dochodzących nauczycieli, kierownikiem szkoły został Józef Czapanowski, a po nim Józef Górnisiewicz. Liczba uczniów dochodziła do 150. Po wybudowaniu gmachu nowej szkoły im. Królowej Jadwigi przy ul. 3-go Maja, przeniesiono szkołę im. Stanisława Konarskiego do budynku przy ul. Kraszewskiego (dzisiejsza SP nr 11), gdzie zajęła północną połowę, warunki lokalowe były już znacznie lepsze.

    W czasie I wojny światowej szkoła uległa poważnemu zniszczeniu. Od roku szkolnego 1922/23 w szkole pobierała nauki tylko młodzież wyznania rzymsko-katolickiego, młodzież innych wyznań przeniesiono do szkoły im. ks. Piotra Skargi.  W 1924 r. Kuratorium Szkolne Lwowskie rozporządzeniem z dn. 18/7 1924 (C: 17387) zmieniło stopień organizacyjny szkoły na 7-klasową kierownikiem szkoły nadal pozostał Józef Górnisiewicz. Powołano siedmiu etatowych nauczycieli, katechetę oraz dochodzącego nauczyciela religii mojżeszowej. Liczba uczniów wynosiła już 365. W roku szkolny 1928/29 naukę w szkole im. Stanisława Konarskiego rozpoczęło 260 uczniów.

      Zaraz po rozpoczęciu nauki przystąpiono do przygotowywania uroczystości z okazji dziesiątej rocznicy Odzyskania Niepodległości. W roku szkolnym 1929/30 liczba uczniów wzrosła do 43.  11 października 1929 r. szkoła obchodziła 150-lecie śmierci gen. Kazimierza Pułaskiego, a w listopadzie rocznicę oswobodzenia Lwowa.

    W roku szkolnym 1930/31 liczba uczniów wynosiła już 510.

  

         W roku szkolnym 1931/32 kierownikiem szkoły został Walenty Jenke, grono pedagogiczne liczyło 10 osób. Do klasy VII zapisało się tylko 33 uczniów, była to za mała liczba dzieci, toteż klasę zlikwidowano. Uczniów rozdzielono do szkoły im. Adama Mickiewicza i ks. Piotra Skargi. Brak sal lekcyjnych spowodował przeniesienie całego oddziału klasy IV do szkoły im. Piotra Skargi.

          Rok 1932/33 wykazuje dalszy wzrost liczby uczniów do 520. Dnia 13 maja 1933 r. szkoła im. Stanisława Konarskiego zorganizowała wystawę pomocy naukowych; zaszczyciło ją swą obecnością całe ówczesne Kuratorium Oświaty (kurator S. Ł. Gadowski, naczelnik wydziału Stanisław Dworski, wizytator Piątkowski).

        Rok 1934/35 odznacza się dużym napływem dzieci do szkoły im. St. Konarskiego - 564 osób. W szkole robiło się coraz ciaśniej (szkoła im. Ostrogskiej użyczyły jedną salę, gdzie uczyły się klasy: VI i IV). 1 kwietnia 1935 r. po odejściu Walentego Jenke obowiązki kierownika szkoły przejął Leopold Truchanowicz Rok 1935 płynął pod znakiem żałoby po śmierci Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego, nie urządzano zabaw szkolnych i nie organizowano wycieczek.

    W roku 1935/36 została założona biblioteka szkolna, w której liczba woluminów początkowo wynosiła 544. Uczniowie mogli bez przeszkód pogłębiać i poszerzać swoje wiadomości. 

    Nauka szkolna w roku 1936/37 odbywała się już w nowym budynku, szkoła im. St. Konarskiego została przeniesiona z ul. Kraszewskiego do dawnego seminarium żeńskiego przy ul. Dietziusa 24. Przeprowadzka jednak nie rozwiązała zupełnie trudności lokalowych szkoły, trzy klasy nadal musiały pozostać w dawnym budynku. Wspólnie z seminarium żeńskim im. św. Kingi korzystano z jednej sali gimnastycznej i podwórka. 

    1 marca 1936 roku miasto Jarosław podzielono na trzy rejony szkolne. Szkoła im. St. Konarskiego obejmowała dzieci z rejonu na zachód od ul. Słowackiego, ul. Kraszewskiego, ul. Grunwaldzką do Placu Mickiewicza. Szkoła znajdowała się w dzielnicy, w której mieszkała inteligencja i kupcy. Do szkoły uczęszczały dzieci z okolicznych wsi: Pełkiń, Szczytnej, Tywonii i Wierzbnej. Stan liczebny wynosił dalej około 500 uczniów. Sprawnie działający Komitet Rodzicielski zajmował się akcją dożywiania dzieci, zaopatrywania w ciepłą odzież i przybory szkolne oraz organizował wycieczki.

     1 września 1939 r. rozpoczęły się działania wojenne. Jarosław został zajęty przez Niemców 11 września, szkoły rozpoczęły pracę 23 października. Głównym inspektorem szkół jarosławskich został Niemiec Józef Lorenz. Urzędował on w gmachu Starostwa i tylko raz w tygodniu (w piątek) przyjmował strony w Inspektoracie przy ul. Kraszewskiego 5. Szkoła im. St. Konarskiego liczyła 7 klas bez oddziałów równoległych. Naukę języka niemieckiego wprowadzono już w III klasie (później to zarządzenie cofnięto). Geografię i historię wycofano z programu nauczania, zabroniono uczniom korzystania z biblioteki szkolnej. W marcu 1940 r. szkoła opuściła swój budynek przy ul. Dietziusa 24. Zajęty on został przez wojsko niemieckie, gdzie urządzono koszary. Szkołę im. St. Konarskiego przeniesiono ponownie do budynku szkolnego przy ul. Kraszewskiego 1. Zmieniono wszystkie podręczniki szkolne, czytankę polską zastąpiono miesięcznikiem "Ster".

    1 kwietnia 1940 r. zwolniono z pracy nauczycielki - mężatki; pozostawiono tylko te, których mężowie byli w niewoli. W roku szkolnym 1940/41 nauka przebiegała bez większych przeszkód, w kwietniu 1941 roku na skutek przybywania do miasta coraz większej liczby wojska, szkołę przeniesiono do budynku szkoły handlowej. Z początkiem czerwca szkoła handlowa musiała ustąpić miejsca nowym oddziałom wojskowym i dlatego też szkoła Konarskiego przeniosła się do budynku dawnej gminy wyznaniowej żydowskiej, tuż za Sokołem. Tam i w budynku domu starców żydowskich nauka odbywała się do końca czerwca. Uczono w dwóch salach od rana do późnych godzin wieczornych, jedna z klas uczyła się nawet pod "gołym niebem".

Dnia 21 czerwca 1941 r. Niemcy wypowiedzieli wojnę Rosji. Mimo działań wojennych nauka trwała do końca czerwca przy znikomej liczbie dzieci.. Świadectwa w obu językach: polskim i niemieckim rozdano dzieciom 28 czerwca.

        Rok szkolny 1941/42 rozpoczął się 5 września w budynku szkoły handlowej; dopiero w połowie października szkołę przeniesiono do budynku przy ul. Kraszewskiego. Kierownikiem szkoły nadal pozostał L. Truchanowicz.

          Od 18 listopada 1942 r. z powodu braku opału nauka odbywała się w dwóch salach i trwała od 8 rano do 1545 (redukując liczbę godzin lekcyjnych do minimum). Młodzież szkolna na skutek zarządzenia władz niemieckich zobowiązana była zbierać i przynosić żelazo, szkło szmaty, zioła i kasztany, za co otrzymywała pokwitowanie.

       Rok szkolny 1942/43 rozpoczął się tak jak rok poprzedni w budynku szkoły (wówczas ukraińskiej) przy ni. Kraszewskiego 1. Nadal istniały kłopoty z opałem, węgieł kupowali rodzice i przynosili do szkoły. Z czasem i tego zabroniły władze niemieckie. Brak podręczników utrudniał pracę, wśród nauczycieli panowała ogólna apatia, strach przed aresztowaniem i troska o środki żywnościowe. Rok 1943/44 odznaczył się szczególnymi trudnościami w pracy szkoły, zajęto budynek sk1ny przy ul. Kraszewskiego 1 i utworzono w nim punkt zsypu zboża kontyngentowego. Nauka odbywała się w trzech salach szkoły handlowej, wszystkie klasy były codziennie czynne, zajęcia zaczynały się o godzinie 1330 i trwały do 1925.:, Nadal brakowało elementarzy dla klasy pierwszej, brakowało też miesięcznika "Ster". Przybory szkolne były praktycznie nie do zdobycia; kupcy wymagali zwrotu zeszytów starych - zapisanych. Pod koniec 1943 r. uczono się pod murami kościoła oo. Dominikanów i przy kościelnej studzience.

    Po pięcioletniej przerwie, gdy w 1944 r. wojsko opuściło wreszcie gmach szkoły powrócono do budynku przy ul. Dietziusa. Szkoła musiała jednak zadowolić się pięcioma salami, resztę zaś oddać szkole powszechnej im. ks. Piotra Skargi. Bibliotekę uczniowską uzupełniono do 1200 woluminów. Rok szkolny 1944/45 rozpoczął się wprawdzie 1 września, jednak z powodu remontu naukę przerwano do końca września. Remont polegał na pobieleniu sal i korytarzy, okna pozostały bez szyb. Szkoła musiała własnym kosztem szklić okna używając do tego szyb wyjętych z obrazów. Grono pedagogiczne w tym roku szkolnym liczyło 13 osób, kierownikiem szkoły nadal był L. Truchanowicz. Klasy były bardzo liczne - po około 50 dzieci.

    W 1949 r. w szkolnictwie zaczęto wprowadzać zmiany; w Szkole nr 2 (byłej szkole im. St. Konarskiego) zorganizowano pierwszą szkołę świecką Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (w tym roku od wszystkich nauczycieli, którzy chcieli pracować W PRL, kierownik szkoły odbierał świeckie ślubowanie służbowe). Lata 50 - te to okres stalinizacji szkoły. Nauka i wychowanie młodzieży odbywa się w duchu marksizmu (akademie, uroczystości organizowane są pod patronatem PZPR i jej działaczy). Do 1959 roku szkoła nosi imię Towarzystwa Przyjaciół Dzieci.

     W latach 60-tych szkoła "traci" na znaczeniu, klasy są liczne - średnio w każdej jest około pięćdziesięciu uczniów, w większości chłopcy z Domu Dziecka. W okresie osiągane są bardzo dobre wyniki w sporcie (szczególnie łucznictwo i piłka ręczna). W latach 70-tych dyrektorem zostaje Bronisław Kochmański. W szkole propagowany jest rozwój nauk przyrodniczych - powstają liczne pracownie ze zbiorami motyli, prowadzona jest hodowla jedwabników. Do l975 roku stanowisko dyrektora szkoły pełnią kolejno: Kazimierz Kubit, Stanisław Kaltenbek, Teresa Marcińczak. Budynek szkolny traci w tym okresie pomieszczenia na rzecz umiejscowionej na parterze Poradni Pedagogicznej i Biblioteki Pedagogicznej (znajdowały się tam do roku 1980).

    W latach 1976/78 dyrektorem szkoły zostaje Franciszek Buczek - nadal dobrze rozwija się sport, działa kółko teatralne i chór. W latach 1978-1982 funkcję dyrektora pełni Felicja Olszańska, w 1981 r. szkoła podstawowa traci kolejne sale lekcyjne na rzecz Szkoły Specjalnej. Lata 1983-1985 to okres dyrektorstwa Marii Cisek. W szkole dobrze rozwija się harcerstwo - Szczep Harcerski im. Zawiszy Czarnego ma swój sztandar, harcówkę, bierze aktywny udział w życiu szkoły.      

    W latach 1985-1993 dyrektorem jest Aleksandra Zwarycz a funkcję zastępcy do 1994 r. powierzono Danucie Draganik.  W okresie tym wzrasta liczba uczniów do ponad 700. Nadal bardzo aktywnie działa drużyna harcerska i zuchowa, na wysokim poziomie utrzymuje się sport. W latach 1993-1998 dyrektorem Szkoły Podstawowej nr 2 jest Teresa Salabura-Baszanowska a zastępcą od 1994 zostaje Krystyna Petry. Przeprowadzony zostaje remont polegający na: odnowieniu elewacji budynku, wymianie schodów z drewnianych na betonowe, renowacji korytarzy i sal lekcyjnych.

    22 maja 1998 roku na wniosek Rady Pedagogicznej Rada Miasta Jarosławia podjęła uchwałę o nadaniu Szkole Podstawowej nr 2 imienia Ks. Stanisława Konarskiego (szkoła posiada już swój sztandar). W 1998 roku w wyniku przeprowadzonego konkursu dyrektorem szkoły zostaje Anna Chuchla, zastępcą jest Krystyna Petry. Istnieje 21 oddziałów klasowych, w których uczy się 505 uczniów. 7 listopada wmurowana zostaje tablica pamiątkowa Patrona.  Uchwałą Rady Miasta Jarosławia z dnia 22 marca 1999 r. w likwidowanej etapami szkole podstawowej (nadal istnieje 13 oddziałów klasowych ) zostaje utworzone Publiczne Gimnazjum nr 2. Funkcję dyrektora do 2001r. pełni Anna Gębarowska, a zastępcą zostaje ponownie Danuta Draganik. Publiczne Gimnazjum nr 2 występuje do Rady Miasta o nadanie szkole im. Ks. Stanisława Konarskiego po mieszczącej się w tym samym budynku, a mającej ulec likwidacji Szkole Podstawowej nr 2 (w roku szkolnym 2000/2001 są już tylko cztery oddziały z 92 uczniami). Całkowita likwidacja szkoły podstawowej nastąpiła w dniu 31 sierpnia 2001 roku.  

                         
    W budynku pozostało Publiczne Gimnazjum nr 2 im. Ks. Stanisława Konarskiego, którego  dyrektorem od 2001 r. była Anna Chuchla, a zastępcą Anna Gębarowska.

   Uroczyste zakończenie roku szkolnego 2015/2016 było zupełnie inne od poprzednich, ponieważ właśnie wtedy nauczyciele, rodzice i uczniowie dziękowali przechodzącej na emeryturę Pani dyrektor Annie Chuchli za wieloletnią i owocną pracę.

    Od 1 września 2016 r. funkcję dyrektora szkoły pełni Pani Elżbieta Żurawska. Stanowisko to zostało jej powierzone przez Burmistrza Miasta Jarosławia - Waldemara Palucha, po wygranym konkursie przeprowadzonym 19 maja 2016 r.

  Rok szkolny 2018/2019 był ostatnim rokiem funkcjonowania gimnazjów. W wyniku reformy ustroju szkolnego zapoczątkowanej z dniem 1 września 2017 r. gimnazja ulegały stopniowej likwidacji. 31 sierpnia 2019 roku był ostatnim dniem funkcjonowania tych szkół w ustroju szkolnym. Szkoła Nr 2 została znów przekształcona w 8-letnią szkołę podstawową.

  Historia Szkoły nr 2 im ks. Stanisława Konarskiego w Jarosławiu została opracowana na podstawie wiadomości zawartych w rękopisie kroniki, spisanej przez kolejnych kierowników szkoły. Wykorzystano również materiały, znajdujące się w miejskim Muzeum oraz wspomnienia absolwentów szkoły.

(Ostania aktualizacja: 01.02.2022 r.)